دروغی درباره امام حسن مجتبی (ع) که نمیدانید!!


سخنران : علی اکبر رائفی پور


+ 
47

- 
4
ارسال در 1397/7/25 ساعت 11:51 2018-10-17 11:51:05
محسن
توسط محسن


عرض x طول

دکمه اشتراک گذاري تلگرام ارسال ويدئو در تلگرام

ارسال نظر
CAPTCHA
کد امنیتی زیر را وارد نمایید.
Image CAPTCHA
Enter the characters shown in the image.
نظرات
(برای مشاهده نظرات کلیک کنید)
  • من نتیجه تحقیق خودر را به صورت مستند اعلام می کنم:
    حسن مثنی کیست؟

    حسن مثنّی بن الحسن علیه السلام
    دیباچه‏

    گاهى براى انسان این سؤال پیش مى‏آید كه: این همه اخبار تاریخى و نكات ریزى كه 1400 سال پیش از منطقه جنگى كربلا به ما رسیده، چگونه به سینه تاریخ سپرده شده و به نسلهاى بعدى انتقال یافته است. آن چنان كه ما امروزه با خواندن و شنیدن این روایات مى‏توانیم منظره غمبار و افتخار آفرین «عاشورا» را در ذهن خود به تصویر كشیده و مجسم كنیم. در حالى كه بزرگ‏ترین و پرشورترین حوادث جهان و جنگهاى گسترده در طول تاریخ، از این ویژگى برخوردار نیستند و چنین تاریخ روشن و زنده‏اى ندارند.

    بدون تردید وجود خانواده و بستگان امام حسین‏علیه السلام در صحنه كارزار كربلا، عامل عمده‏اى در انتقال اخبار و وقایع جانسوز آن به شمار مى‏آید؛ همچنین انتقال گزارشهایى توسط سربازان دشمن و احیاناً رهگذران و مسافران، جاى انكار نیست. اما از لابه لاى تاریخ در مى‏یابیم كه علاوه بر این عوامل، ایثارگران فداكارى نیز در نشر و گسترش اخبار عاشورا دخیل بوده‏اند و به نقش حسن مُثَنَّى در رساندن اخبار و گزارشهاى حماسه عاشورا به نسل‏هاى بعدى پى مى‏بریم. او كسى است كه در مبارزه با دشمنان ارزشهاى دینى، همانند سایر یاران امام حسین‏علیه السلام حماسه‏ها آفریده و از حریم عموى بزرگوارش حضرت اباعبداللّه‏علیه السلام با تمام وجود دفاع كرده است؛ اما دست تقدیر و شدت جراحات وارده موجب شده است كه او بعد از آن همه جانبازى، از آن پیكار سهمناك جان سالم به در برده و بعد از بازیابى سلامت خویش، به عنوان شاهد صادقى، دیده‏ها و شنیده‏هاى خود را به دیگران بازگو كند.

    با مرورى اجمالى به مقاتل و منابع تاریخى چنین به دست مى‏آید كه شش تن از پسران امام حسن مجتبى‏علیه السلام به نام‏هاى حسن بن الحسن، قاسم بن الحسن، عبداللّه بن الحسن، عمرو بن حسن، عبدالرحمن بن حسن و ابوبكر بن حسن، به همراه امام حسین‏علیه السلام به سوى كربلا حركت كردند. عبدالرحمن در منطقه ابواء از دنیا رفت، قاسم و عبداللّه و ابوبكر در روز عاشورا به شهادت رسیدند. عمرو بن حسن نیز چون كودكى بیش نبود، به همراه زنان و دختران به اسارت رفت. اما حسن بن حسن كه به «حسن مُثنَّى» معروف است، در جنگ نابرابر با دشمن به شدّت مجروح شد و به یارى خداوند متعال از دست سربازان عمر بن سعد نجات یافته و به عنوان روایتگر وقایع و حوادث عاشورا بر مسئولیت حساس خود عمل نمود.

    باتوجه به شخصیت ارزنده این رادمرد عاشورایى، در این نوشتار كوتاه به بررسى و شرح حال حسن مثنّى مى‏پردازیم.

    حسن مثنّى یكى از تربیت یافتگان دامان فضل و كرامت مى‏باشد. مادر وى، خوله، دختر منظور فزاریه است. او در اثر تربیت پدر بزرگوارش حضرت مجتبى‏علیه السلام به كسب كمالات آسمانى و فضایل معنوى نائل شد و همانند برادرش متولّى صدقات و موقوفات جدّ بزرگوارش على‏علیه السلام گردید. حسن مثنّى جوانى پاك سیرت و نیكو صورت بود كه شخصیت والاى خود را به فضائل و كمالات انسانى آراسته و مورد تكریم و اعتماد عموم مردم قرار گرفته بود. ازدواج وى با دختر امام حسین‏علیه السلام، كه با صلاحدید آن حضرت انجام شد، به افتخارات وى افزود و همراهى‏اش با كاروان كربلا و شركت در آن حماسه تاریخى نام وى را در ردیف ایثارگران و فداكاران راستین تاریخ اسلام قرار داد و به عنوان یكى از یاران با وفاى سرور و سالار شهیدان قلمداد شد.

    او بعد از مبارزات سختى كه با تمام وجود در مقابل لشكر یزید انجام داد، به شدّت زخمى شده و به اسارت دشمن در آمد. یكى از سربازان عمر بن سعد به نام ابى‏حسان اسماء بن خارجه فزارى، كه از بستگان مادرش نیز بود، او را از اسارت دشمن نجات داده و در منزل خویش در كوفه به مداواى وى همت گماشت و پس از بهبودى، او را به مدینه روانه كرد. بعد از بازگشت اسراى كربلا به مدینه، حسن مثنّى همچنان با همسر فداكارش فاطمه بنت الحسین زندگى مى‏كرد تا اینكه به دستور عبدالملك بن مروان (از خلفاى اموى) مسموم گردیده و در 35 سالگى به شهادت رسید و در قبرستان بقیع مدفون شد.1

    با مـرورى اجمـالى به كتـاب‏هاى تاریـخى، مشخـص مى‏شود كـه نسل امـام حسن مجتبى‏ علیه السلام توسط دو فرزندش زید و حسن مثنّى تداوم یافته است و همه «سادات حسنى» به این دو بزرگوار نسب مى‏رسانند. اما اكثر رهبران طاغوت ستیز در دوران خلفاى عباسى از فرزندان و نوادگان حسن مثنّى مى‏باشند.
    برخى از ویژگى‏ها و امتیازات این جوان برومند هاشمى را مى‏توان در موارد زیر خلاصه نمود:



    داشتن پدرى شایسته‏

    حسن مثنّى به داشتن پدرى نمونه و مربّى عالى‏قدرى مفتخر بود كه رسول گرامى اسلام‏صلى الله علیه وآله وسلم او را جانشین راستین خود دانسته و مخالفتش را، مخالفت با خود تلقّى كرده و در مورد او فرمود:

    «و امّا الحسن فانّه ابنى و ولدى و منّى و قُرَّةُ عینى و ضیاءُ قلبى و ثمرةُ فؤادى و هو سیّدُ شبابِ اهل الجنّة، و حجّةاللّه على الامّة، امرهُ امرى‏ و قولُهُ قولى، مَنْ تَبِعَهُ فانّه منّى و مَن عصاهُ فلیس منّى‏2؛ حسن پسر و فرزند من است، او از من است، او نور چشم و روشنایى قلب من است، او میوه جان من است. او سیّد و سرور جوانان اهل بهشت است. او حجّت خدا بر امت من مى‏باشد. دستور او دستور من، و سخن او سخن من است. كسى كه از او پیروى كند، او از من است و كسى كه با او مخالفت كند، از من نیست.»

    حضرت مجتبى‏علیه السلام از شدت علاقه‏اى كه به این فرزند داشت، نام او را همنام خودش قرار داد.



    در عرصه دانش حدیث‏

    حسن مثنّى علاوه بر امتیازات ویژه‏اى كه داشته است، به عنوان یك محدّث در سلسله اسناد برخى روایات قرار دارد. احادیث وى در موضوعات اجتماعى، اخلاقى و آداب معاشرت مى‏باشد. در اینجا چند مورد از روایات وى را مى‏خوانیم:



    1. حسن مثنّى از جدّش رسول خداصلى الله علیه وآله وسلم نقل مى‏كند كه:

    مَن عال اهل بیتٍ من المسلمین یومهم و لیلتهم غفراللّه ذنوبه‏3؛ هركس یك شبانه روز یك خانواده مسلمان (نیازمند) را سرپرستى كند، خداوند گناهان او را مى‏آمرزد.



    2. پیامبرصلى الله علیه وآله وسلم فرمود:

    من اجرىَ اللّه على یده فرجاً لمسلمٍ، فرّج اللّه عنه كرب الدّنیا و الآخرة4؛ خداوند متعال به دست هركسى گشایشى را در گرفتارى یك مسلمانى جارى سازد، غصه‏هاى دنیا و آخرت آن فرد خدمتگزار را بر طرف خواهد نمود.



    3. رسول گرامى اسلام‏صلى الله علیه وآله وسلم فرمود:

    حیثُما كنتم فصلُّوا علىّ فَاِنّ صلاتكم تبلُغنى‏5؛ هركجا باشید، بر من صلوات بفرستید؛ چرا كه درودها و سلام‏هاى شما به من مى‏رسد.

    حسن مثنّى روایات خود را از پدرش امام حسن مجتبى‏علیه السلام و همسرش فاطمه بنت الحسین‏علیه السلام و عبداللّه بن جعفر بن ابى‏طالب نقل كرده است. و روایات وى را نیز فرزندش عبداللّه محض و عموزاده‏اش حسن بن محمد بن الحنفیه نقل نموده‏اند.



    پیوند مبارك‏

    حسن مثنّى هنگامى كه به سنّ ازدواج رسید، براى خواستگارى به نزد عمویش امام حسین ‏علیه السلام آمد و خواسته‏اش را به حضرت اظهار داشت. امام حسین ‏علیه السلام به او فرمود: پسرم! من از تو چنین انتظارى را داشتم، برخیز و با من بیا. و آنگاه یادگار برادر را به منزل آورد و او را در انتخاب یكى از دخترانش (فاطمه یا سكینه) آزاد گذاشت. اما شرم و حیاء مانع شد كه او حرف دلش را بزند. به این جهت، امام حسین ‏علیه السلام به وى فرمود: دخترم، فاطمه را انتخاب كن كه از جهاتى شبیه مادرم فاطمه زهراعلیها السلام مى‏باشد. سپس او را به همسرى حسن بن حسن درآورد. ثمره این ازدواج پنج فرزند بود:

    1. عبداللّه محض.

    2. ابراهیم غمر.

    3. حسن مثلّث.

    4. زینب.

    5. امّ‏كلثوم.

    با مرورى اجمـالى به كتـاب‏هـاى تـاریـخـى، مشخص مى‏شود كه نسل امام حسن مجتبى ‏علیه السلام توسط دو فرزندش زید و حسن مثنّى تداوم یافته است و همه «سادات حسنى» بـه ایـن دو بـزرگـوار نـسب مـى‏رسانند. اما اكثر رهبران طاغوت ستیـز در دوران خـلفــاى عبــاسى از فرزنـدان و نــوادگان حسن مثنّى مى‏باشند.
    زهرا بن حسن سلام الله علیها
    فاطمه بنت الحسین از بانوان فداكار عاشورایى است كه مسئولیت‏هاى مهمّى را در این قیام با شكوه به سامان رسانده است. نقل وقایع حساس حادثه عاشورا، همراهى با اسراى سرافراز كربلا، شایستگى تحمل برخى از وصیت‏ها و سفارشهاى پدرگرامى‏اش در روز عاشورا، از جمله مسئولیت‏هاى این بانوى قهرمان مى‏باشد. همچنان كه امام باقرعلیه السلام فرمود: چون هنگام شهادت امام حسین‏علیه السلام فرارسید، دختر بزرگ خود فاطمه را طلبیده و نامه‏اى پیچیده به او داد و وصیت‏هاى ظاهرى و باطنى خود را به او كرد (این در حالى بود كه على بن الحسین‏علیهما السلام سخت بیمار بود.) فاطمه بعد از بهبودى برادرش امام سجادعلیه السلام، آن نامه را به وى تقدیم كرد. فاطمه بنت الحسین، همسر فداكار حسن مثنّى، افزون بر تلاش‏هاى مهمّى كه در سفر كربلا به انجام رسانید، در شهر كوفه در حالى كه میان اسراء بود، خطابه غرّا و افشاگرانه‏اى نیز ایراد كرده و ستمگران را بیش از پیش رسوا نموده و همه را تحت تأثیر قرار داد. خطابه وى حكایت از نهایت فصاحت و بلاغت این بانوى عصمت و طهارت دارد.6

    فاطمه بنت الحسین ‏علیهما السلام بسیارى از وقایع ریز و درشت از كربلا را براى آیندگان بازگو كرد. چرا كه او از زمان خروج كاروان حسینى از مدینه تا برگشت به مدینه، همه جا حضور داشت و نظاره‏گر بسیارى از وقایع بوده است. او شریك غم و همدم عمّه‏اش زینب كبرى ‏علیها السلام بود. فاطمه آن چنان شكیبایى و توانایى روحى و روانى داشت كه سخت‏ترین لحظات عرصه‏هاى مبارزه را مشاهده و تحمل نمود. این شیر زن تاریخ را مى‏توان در پایدارى و مقاومت، به عمّه‏اش زینب كبرى‏علیها السلام تشبیه نمود. او بانویى شریف، محدّث و اهل ذكر، شب‏زنده دارى و عبادت بود و روزها روزه مى‏گرفت. در یك كلام فاطمه بنت الحسین‏علیهما السلام از جمال ظاهرى و كمال باطنى برخوردار بود. از سخت‏ترین لحظات زندگى فاطمه، زمانى بود كه در دربار یزید، یكى از وابستگان حكومتى، از یزید خواست كه فاطمه را به عنوان كنیز به وى ببخشد و این عمل با اعتراض شدید حضرت زینب‏علیها السلام رو به رو شد و آن را به كفر یزید نسبت داد. فاطمه بعد از بازگشت به مدینه مدتى با همسرش زندگى كرد و بعد از فوت حسن مثنّى، یك سال تمام بر سر قبر او خیمه‏اى برافراشت و براى شوهرش مجلس ماتم بپا داشت. او زمان امام صادق‏علیه السلام را درك نموده و در سال 117 ق. و در 70 سالگى در مدینه از دنیا رفته و در بقیع مدفون شد.



    پرورش فرزندان مبارز

    با مرورى اجمالى به كتاب‏هاى تاریخى، مشخص مى‏شود كه نسل امام حسن مجتبى‏علیه السلام توسط دو فرزندش زید و حسن مثنّى تداوم یافته است و همه «سادات حسنى» به این دو بزرگوار نسب مى‏رسانند. اما اكثر رهبران طاغوت ستیز در دوران خلفاى عباسى از فرزندان و نوادگان حسن مثنّى مى‏باشند. پسران او عبارتند از:



    1. حسن مثلّث

    او از مبارزان سرسخت دوران منصور عباسى است كه بعد از مقابله جدّى با دستگاه طاغوتى منصور دوانقى، در زندان او درگذشت. حسین بن على، معروف به «شهید فخّ» نوه اوست كه به همراه جمعى از علویان قیام كرده و در منطقه فخّ به شهادت رسید.7



    2. داود

    داود، برادر رضاعى امام صادق‏علیه السلام است. وى به خاطر مخالفت با دستگاه استبدادى منصور به زندان افتاد. مادرش حبیبه رومى، به جهت رفع گرفتارى فرزندش، به محضر امام صادق‏علیه السلام شرفیاب شده و چاره خواست. حضرت صادق‏ علیه السلام نیز اعمالى را به وى تعلیم داد كه بعدها به «عمل امّ داود» معروف شد. این عمل را در نیمه رجب به جاى مى‏آورند.8 آن بانوى مكرّمه با انجام عمل امّ‏داود، زمینه آزادى فرزندش را از سیاه چال‏هاى منصور دوانقى فراهم آورد. داود با امّ‏كلثوم دختر امام سجادعلیه السلام ازدواج كرد و در 60 سالگى در مدینه از دنیا رفت. وى جدّ سادات «بنى‏طاووس» نیز محسوب مى‏شود و نسب سید على بن طاووس، عارف و فقیه پُرآوازه قرن هفتم و صاحب كتاب معروف «اقبال» و دهها اثر ارزشمند دیگر، با 13 واسطه به داود بن حسن مثنّى مى‏رسد.9



    3. ابراهیم الغمر

    او پدر بزرگ ابراهیم طباطبا، جدّ «سادات طباطبایى» است. سلسله نسب وى چنین است: ابراهیم طباطبا بن اسماعیل دیباج بن ابراهیم الغمر بن حسن مثنّى.

    شیخ مفید نیز در این مورد چنین مى‏نویسد: «حسن مثنّى شخصیّتى جلیل القدر، سرآمد خوبان روزگار، اهل فضل و تقوا و پارسایى و متولّى صدقات و امور خیریّه جدّش امیرمؤمنان على‏علیه السلام در عصر خود بود.»
    4. عبداللّه محض‏

    او را «عبداللّه كامل» نیز گفته‏اند. مادر وى فاطمه بنت الحسین‏علیهما السلام است. عبداللّه كه در صفات عالى انسانى همچون: جمال، سخاوت و كرامت شباهت تامّى به حضرت رسول‏صلى الله علیه وآله وسلم داشت و از طرف پدر و مادر فاطمى و علوى بود، به عبداللّه محض، عبداللّه كامل و شیخ بنى‏هاشم موسوم گردید. از مشهورترین فرزندان عبداللّه محض، محمد نفس زكیه است كه در مدینه بر ضدّ منصور دوانقى خروج كرده و در منطقه «احجار الزیت» به شهادت رسید. عبداللّه بن حسن مثنّى یكى از راویان خطبه فدكیه حضرت فاطمه‏علیها السلام نیز به شمار مى‏آید.10 این شخصیت پاك سیرت، برخى از حوادث عاشورا را از پدر و مادرش نقل كرده است كه روایت ذیل، یكى از آنهاست:

    شیخ صدوق در امالى مى‏نویسد: عبداللّه بن حسن مثنّى از مادرش فاطمه بنت الحسین‏علیهما السلام چنین نقل مى‏كند: روز عاشورا بعد از شهادت پدرم امام حسین‏علیه السلام دشمن براى غارت به خیمه‏ها حمله كرد، عده‏اى از آنها به خیمه ما هجوم آوردند و من كه دختر نوجوانى بودم، با حالتى بهت زده به آنان مى‏نگریستم؛ یكى از آنان در حالى كه گریه مى‏كرد، دو خلخال زینتى را از پاى من درآورد. گفتم: اى دشمن خدا، تو با این غارتگرى و قساوت چرا گریه مى‏كنى؟ او پاسخ داد: چگونه گریه نكنم و حال آنكه من زیور آلات دختر پیامبرصلى الله علیه وآله وسلم را غارت مى‏كنم!

    گفتم: اگر كار زشتى است، انجام نده. او گفت: اگر من این كار را نكنم، دیگرى این كار را خواهد كرد.11 از دیگر پسران حسن مثنّى؛ جعفر، عباس، محمد و ابراهیم هستند و نام دختران او زینب، امّ‏كلثوم، رقیه و فاطمه است.



    حسن مثنّى در كلام دانشمندان‏

    حسن مثنّی بن الحسن علیه السلام
    1. سید بن طاووس، كه خود از نوادگان حسن مثنّى است، در مورد عظمت جدّش مى‏نویسد:

    «در میان اصحاب و یاران پیامبر اكرم‏صلى الله علیه وآله وسلم هیچ كس به اندازه على‏علیه السلام فرزندان شریف و بزرگوارى نداشت و اولاد هیچ كدام در فضائل و مناقب به درجه او نمى‏رسد. بعد از اینكه از مقام حسنین - كه سرور جوانان اهل بهشت اند - بگذریم، در میان اولاد حسن‏علیه السلام افراد با شرافتى همچون: حسن مثنّى، حسن مثلّث، عبداللّه بن مثنّى و محمد نفس زكیه وجود دارد و در میان اولاد امام حسین‏علیه السلام، بزرگوارانى همچون: امام سجاد، امام باقر، امام صادق، امام كاظم و امام رضاعلیهم السلام و... دیده مى‏شوند كه هر انسان با انصافى به فضائل و مناقب والاى آنان معترف است تا آنجایى كه عارفان برجسته‏اى همچون: ابویزید بسطامى به سقایى منزل امام صادق‏علیه السلام افتخار مى‏كرده و معروف كرخى به دربانى حضرت رضاعلیه السلام بر خود مى‏بالید و این چنین فرزندانى كجا براى سایر اصحاب یافت مى‏شوند.»12



    2. ابن عنبه، شخصیت شناس معروف قرن نهم:

    «كنیه حسن مثنّى ابومحمد و مادرش خوله دختر منظور بن زبان است. او كه در عصر خود متولّى موقوفات على‏علیه السلام بود، در ایفاى نقش و مسئولیت خطیر خویش كمال همّت و تلاش را به كار برد. هنگامى كه عمر بن على از او درخواست كرد كه وى را نیز در تولیت موقوفات امیرالمؤمنین‏علیه السلام شریك گرداند؛ حسن مثنّى نپذیرفت و به او گفت: به خدا سوگند! من سفارش‏ها و شرائطى را كه جدّم على‏علیه السلام قرار داده است هیچگاه تغییر نخواهم داد. چرا كه او شرط كرده است متولّى موقوفات خیریّه وى فقط فرزندان فاطمى‏اش باشند نه غیر آنان.»13



    3. شیخ مفید نیز در این مورد چنین مى‏نویسد:

    «حسن مثنّى شخصیّتى جلیل القدر، سرآمد خوبان روزگار، اهل فضل و تقوا و پارسایى و متولّى صدقات و امور خیریّه جدّش امیرمؤمنان على‏علیه السلام در عصر خود بود.»

    آنگاه به نقل ماجراى وى با حجّاج بن یوسف اشاره كرده است و حضور وى را در حماسه كربلا مى‏ستاید و در ادامه مى‏گوید:

    «او با دختر امام حسین‏علیه السلام ازدواج كرد و در 35 سالگى از دنیا رفت.»14



    فصلنامه كوثر ـ شماره 55 عبدالكریم پاك‏نیا

    شکوری - گروه دین و اندیشه تبیان

    1. بحارالانوار، ج 44، ص 167؛ معجم رجال الحدیث، ج 5، ص 289.

    2. بحارالانوار، ج 28، ص 39.

    3. امالى، شیخ طوسى، ص 585؛ اعیان الشیعه، ج 5، ص 46.

    4. امالى، ص 585.

    5. اعیان الشیعه، ج 5، ص 46.

    6.زندگانى‏امام‏حسین(ع)،رسولى‏محلاتى،ص‏554.

    7. تاریخ ابن خلدون، ج 3، ص 280وج‏4،ص‏12.

    8. ر.ك: مفاتیح الجنان.

    9. امالى، صدوق، ص 228، مجلس 30.

    10.رساله‏اسدیه،ص‏45وبحارالانوار،ج‏14،ص‏37.

    11. رساله اسدیه، ص 30 و 31؛ تاریخ ابن خلدون، ج 4، ص 98؛ بلاغات النساء، ص 12.

    12. الطرائف، ص 520.

    13. عمدة الطالب فى انساب آل ابى‏طالب، ص‏98.

    14.ارشاد، ج 2، ص 26.