با سلام / شنبه 16/05/1400
---
قرآن برای رسوم عزا داری داری من در آوردی ارزش نمی شناسد
---
« وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ . الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ . أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ » ﴿ آیات ۱۵۵ تا۱۵۷ سوره بقره ﴾ .
مطابق با آیات فوق رسم قرآنی عزاداری برای هر عزیزی حتی برای از دست دادن و شهادت پیامبران و امامان و سایر اولیای صالح بنا به خواست بی نقص خداوند فقط پیشه کردن صبر و شکیبایی و خشنودی به بازگشت به سوی خدا و تسلیم به حکمت او است.
پاداش چنین صبر و شکیبایی و تسلیم نزد خداوند مطابق همین آیات محکم قرآنی درود و رحمت الهی برای مصیبت دیدگان است که آنان را هدایت شده نامیده است .
اظهار عجز و لابه برای مصیبت از دست دادن عزیزان اگر گناه هم نباشد ؛ برای عزیز ازدست رفته و برای صاحبان عزا نه در دنیا و نه در قیامت نزد خداوند هیچ بازده مثبت و سازنده ای ندارد.
دانش ناچیز بشر ، در مقایسه با علم جهان شمول خداوند به حقایق جهان هستی ، در سطحی نیست که جررئت و جسارت کند با خود خدا پنداری بجای خدا برای دین و مذهب از من در آوردیهای پوچ خود مراسم و شعایر و مناسک تعیین و ابتکار کند و به ابتکارهای خود تقدس ببخشد.
بشر با چنین جرئت و جسارتی اگر در فرصت پیش از مرگ به خود نیاید و به رهنمودهای قرآن توجه نکند و از این بی توجهی به درگاه خداوند توبه نکند و من در آوردیهای خود را دور نیادازد ؛ حاصل عمر خود از دین داری و نیکو کاری را ، بحکم آیات قرآنی 103 تا 106 سوره کهف و آیه 56 سوره زمر و آیات قرآنی بسیار دیگر ، تباه کرده و در قیامت در زمره ی زیان کار ترینان قرار می گیرد و خود را به عذاب الهی ابدی نابخشودنی بی پایان دچار می سازد.
ارسال ويدئو در تلگرام
---
قرآن برای رسوم عزا داری داری من در آوردی ارزش نمی شناسد
---
« وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ . الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ . أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ » ﴿ آیات ۱۵۵ تا۱۵۷ سوره بقره ﴾ .
مطابق با آیات فوق رسم قرآنی عزاداری برای هر عزیزی حتی برای از دست دادن و شهادت پیامبران و امامان و سایر اولیای صالح بنا به خواست بی نقص خداوند فقط پیشه کردن صبر و شکیبایی و خشنودی به بازگشت به سوی خدا و تسلیم به حکمت او است.
پاداش چنین صبر و شکیبایی و تسلیم نزد خداوند مطابق همین آیات محکم قرآنی درود و رحمت الهی برای مصیبت دیدگان است که آنان را هدایت شده نامیده است .
اظهار عجز و لابه برای مصیبت از دست دادن عزیزان اگر گناه هم نباشد ؛ برای عزیز ازدست رفته و برای صاحبان عزا نه در دنیا و نه در قیامت نزد خداوند هیچ بازده مثبت و سازنده ای ندارد.
دانش ناچیز بشر ، در مقایسه با علم جهان شمول خداوند به حقایق جهان هستی ، در سطحی نیست که جررئت و جسارت کند با خود خدا پنداری بجای خدا برای دین و مذهب از من در آوردیهای پوچ خود مراسم و شعایر و مناسک تعیین و ابتکار کند و به ابتکارهای خود تقدس ببخشد.
بشر با چنین جرئت و جسارتی اگر در فرصت پیش از مرگ به خود نیاید و به رهنمودهای قرآن توجه نکند و از این بی توجهی به درگاه خداوند توبه نکند و من در آوردیهای خود را دور نیادازد ؛ حاصل عمر خود از دین داری و نیکو کاری را ، بحکم آیات قرآنی 103 تا 106 سوره کهف و آیه 56 سوره زمر و آیات قرآنی بسیار دیگر ، تباه کرده و در قیامت در زمره ی زیان کار ترینان قرار می گیرد و خود را به عذاب الهی ابدی نابخشودنی بی پایان دچار می سازد.