صحبت‌های جنجالی پناهیان درمورد سنگ اندازی مسئولین در پیاده روی اربعین
انشالله خداوند مسئولین را لایق کند برای خدمت کردن به اربعین و مردم؛ صحبت‌های جنجالی پناهیان در کربلا
ارسال در 1397/8/2 ساعت 13:35
عرض x طول
ارسال ويدئو در تلگرام
ارسال نظر
نظرات
(برای مشاهده نظرات کلیک کنید)
مسءولی که بی مهری با بساط اما حسین کند سرنوشت رضا خانی جلو چشمش باشد
و هریک از این سه:
خدا،
پیغمبر
و اخلاقی متفاوت دارند
و اساسا همه ویژگی هایشان با هم متفاوت است:
١.دینداری مصلحت اندیش
٢.دینداری معرفت اندیش
٣.دینداری تجربت اندیش
این تقسیم بندی، تداخل و تناسبی با تقسیم بندی گذشتگان که دین را به
شریعت،
طریقت
و حقیقت
تقسیم می کردند دارد
اما صددرصد منطبق بر آن ها نیست.
+دینداری مصلحت اندیش
نوعی دینداری است که دین را برای دنیا گاهی هم برای آخرت می خواهد
یعنی علی الاصول دین برای او یک ابزار است در خدمت هدفهای مشروع و گاهی هم نامشروع.
مهم ترین مشخصه اش این است که
تقلیدی ست،
رازآلود است
و اسطوره ای ست...
به قول ویل دورانت
دین هرچه اسطوره ای تر باشد دین تر است.
آری،دین هرچه اسطوره ای تر باشد دین تر است اما این حکم فقط در دین معیشت اندیش صادق است که هر چه اسطوره ای تر باشد،مطلوب تر است،
به دل بهتر می نشیند و آدم را به عوالم دیگر می برد...
در مقابل آن
+ دینداری معرفت اندیش را داریم
که همان طور که از اسمش پیداست دینداری
محققانه،
غیر اسطوره ای
وبی روحانی است.
خدای این دو دینداری با هم فرق می کند:
خدای دین داری معیشت اندیش،
خدایی آمر و ناهی است،
خدایی ست که فقط بلد است بگوید:بکن! ونکن!
می گوید ثواب و عقاب در انتظار تو است.
پیامبر هم در جامه ی خاصی ظاهر می شود و پیروی از او مساوی با پیروی از امر و نهی اوست.
مهم ترین دستمایه ی روحانیت این دین فقه است.
اما در دینداری معرفت اندیش:
خداوند یک راز است که باید گشوده شود
و انسان باید محققانه به دنبال او برود،
روحانی هم ندارد،
اسطوره هم از آن جا رخت بربسته است،
تقلید هم در آنجا راه ندارد
و شخصیت های دینی هر کدام در جای خود نشسته اند
و عنصر تاریخ و تاریخ شناسی در آن فربه و برجسته است.
+دینداری تجربت اندیش:
هم علی الاصول یک دینداری
کشفی،
تجربی،
درونی،
قدسی،
سری و ماورایی است
که خداوند در آن فقط یک ریاضیدان بزرگ نیست،
یک آمر و ناهی نیست،
بلکه یک معشوق است
و به صفت یک محبوب نازنین جلوه می کند.
بنابه گفته ی حسین منصور حلاج:
معشوق_این خدا_همه ناز است نه راز.
و فقط با یک تقسیم بندی دروغی و من درآوردی خودت را گول زدی.
این تقسیم بندی از بیخ و بنیان باطل است.
دین داری دو قسم بیشتر نیست و راه سوم هم ندارد:
مومن بودن و منافق بودن .
هر کس به هر دلیل و هر بهانه ای اسم خود را مسلمان بگذارد و بخشی از دین را که دوست ندارد تعطیل کند اسمش منافق است. خواه. خواه اسم این بهانه ها تجربه باشد یا طریقت یا شهود یا یفین یا هر چیز دیگری.
خدایی هم که معشوق است به این دلیل است عاشق اصلا در تصورش نیست که خلاف رای و اراده معشوق کاری بکند.
مرده باد عاشقی که به رنگ معشوقش نباشد.
اگر علی عاشق خدا است سرسوزنی از شریعت او را ترک نمی کند حتی اگر جهنمی هم برای ترک عمل بیه این شریعت در کار نباشد!
کافی است بداند معشوقش این رفتار را دوست دارد تا انجام دهد.
در واقع شما عاشق خدا نیستنید . که اگر بودید اصلا به نافرمانی از او و فرامینش فکر هم نمی کردید.
بلکه خدا را عاشق خودتان تصور کردید.
و خیال کرده اید خدا هر غلطی هم که بکنید باز هم نازتان را می کشد. مثل یک بچه لوس و ننر.
و این دقیقا همان اعتقاد یهود و مسیحیان است که می گویند ما فرزندان و معشوق های خدا هستیم!
وقالت اليهود والنصارى نحن أبناء الله وأحباؤه - مائده 18
و به این ترتیب و با این خیال باطل هرکاری خواستند می کنند.
دقیقا در اسلام هم عده ای عینا با همان تفکر پیدا شدند و اسم خود را به دروغ صوفی و عارف گذاشنند و گفتند چون ما به وصل الهی رسیدیم پس شریعت تعطیل شد!
اما کور خوانده اند. عارف واقعی همان مومن است . کسی که هم او از خدا راضی است و هم خدا از او.
رضي الله عنهم ورضوا عنه ذلك لمن خشي ربه - سوره بینه آیه 8
و صد البته پذیرش این موضوع برای شما غیر ممکن است.
چون معنای پذیرش این حقیقت برای شما مساوی دست شستن و کنار گذاشتن بسیاری از آزادی های حیوانی است.
پس ترجیح می دهید خود را گول بزنید.
چون زندگی با دروغ شیرین برایتان بسیار راحت از حقیقت تلخ است.