عبدالعظیم حسنی (ع) الگوی ولایت مداری


عبدالعظیم حسنی (ع) الگوی ولایت مداری.
در میان امامزادگان مدفون در ایران، پس از حضرت معصومه سلام ا...علیها و حضرت احمد این موسی(شاهچراغ)، شاید کسی به عظمت حضرت عبدالعظیم حسنی پیدا نشود. این امامزاده بزرگوار که امروز یعنی 4 ربیع الثانی، سالروز ولادت ایشان است، از نوادگان امام مجتبی علیه السّلام بوده و محضر چهار امام معصوم، از امام هفتم تا امام دهم را درک کرده و روایات و توصیه های فراوانی از آن بزرگواران برای شیعه و جهان اسلام به ارمغان آورده است.

بزرگداشت چنین بزرگانی که رازداران ائمه معصومین علیهم السّلام و انتقال دهندگان معارف اصیل اسلامی به شیعیان و از الگوهای راستین ولایتمداری بوده اند، ادای دین کوچکی است که لازمه حق شناسی و شکرگذاری بر نعمت هدایت و موجب درک بیشتر معارف حیاتبخش الهی است.

حضرت عبدالعظیم حسنی علاوه بر راویت حدیث، از علمای بزرگ خاندان رسالت بوده و از نظر علم و تقوا و ولایت و اخلاص مورد تجلیل امامان هم عصر خود قرار داشته است و بجهت برجستگی علمی و درجه اعتمادی که به وی بوده، از طرف آن بزرگواران، اهالی ری و مناطق اطراف آن برای حل مسائل دینی و شرعی به او ارجاع داده می شدند، روایت است که وقتی این شخصیت ولایتمدار به عنوان وظیفه ای دینی، اعتقاداتش را بر پیشوای خود، امام هادی علیه السّلام، عرضه کرد، اعتقاداتش، مورد تأیید کامل ایشان قرار گرفت و لذا به عنوان یکی از بهترین الگوهای ولایتمداری و امام شناسی می تواند سرمشق شیعیان باشد.

این شخصیّت برجسته که روز چهارم ربیع الثّانی سال 174 هجری قمری در مدینه به دنیا آمدند، در تاریکترین دوران حکومت عباسیان و در شرایطی بسیار پر خطر، که اکثر سادات حسنی برخلاف نظر ائمه علیهم السّلام درگیر جنگی نابرابر با خلفای خونریز عبّاسی بودند، پیروی از امامان واجب الاطاعه را برخود لازم می دید و با قبول خطرات بیشمار به ملاقات آن بزرگواران میرفته و با نقل روایاتی ارزنده از آنان، در نشر معارف الهی و احیای امر ولایت نقش آفرین بوده است.

ارتباط مریدانه حضرت عبدالعظیم با ائمه معصومین علیهم السّلام و انتساب وی به سادات بنی حسن، که پرچمدار مبارزه با خلفای عبباسی بودند، موجب خشم دستگاه حاکم بود و لذا به توصیه امام هادی علیه السّلام ایشان زندگی مخفی را برگزید و با ترک دیار خود بصورت ناشناس در شهر ری و در منزل یکی از دوستداران اهلبیت علیهم السّلام در محله سربان این شهر ساکن شد و تنها بعضی از روزها برای زیارت قبری، که بعدها معلوم شد قبر حمزه فرزند امام کاظم علیه السّلام است، از خانه بیرون می آمد.

عبدالعظیم در همان شهر بیمار شد و چندی بعد درگذشت. تاریخ دقیق درگذشت او دانسته نیست. اما چون امام هادی علیه السلام میان سال های ۲۵۰-۲۵۴ق/۸۶۴-۷۶۸م، در سامرا بود و از همان جا عبدالعظیم را به ری فرستاد، نیز چون عبدالعظیم پس از امام هادی (ع) درگذشت، تاریخ فوت او می بایست پس از ۲۵۴ق/۸۶۸م، باشد. چندی پیش از مرگ عبدالعظیم، مردی به نام عبدالجباربن عبدالوهاب رازی، که از گفته قزوینی رازی می توان دریافت که مذهب تسنن داشته است، در پی خوابی که دیده بود باغ خود را برای دفن عبدالعظیم و شیعیان دیگر وقف کرد. پس از درگذشت عبدالعظیم جنازه او را در آن باغ نزدیک درخت سیبی به خاک سپردند. به همین سبب آرامگاه عبدالعظیم به مشهدالشجرة معروف گشت.


+ 
3

- 
0

عرض x طول

دکمه اشتراک گذاري تلگرام ارسال ويدئو در تلگرام

ارسال نظر
CAPTCHA
کد امنیتی زیر را وارد نمایید.
Image CAPTCHA
Enter the characters shown in the image.