جشنواره عمار و مسئله مخاطب


هیچ هنری مانند سینما نه این همه هزینه دارد، نه این همه ابزار و ادوات، و صد البته نه این همه مخاطب. از همه ی ارکان و اجزای این هنر، یک عنصر را که حذف کنی، تمامش بی معنی خواهد شد؛ مخاطب؛ آن هم مخاطب گسترده. چرا که همین مخاطب گسترده است که با پول خود، چرخ های سینما را به چرخش درمی آورد، تا همچنان فیلمی ساخته شود و سودی به سرمایه گذار برسد. بدون مخاطب فراوان و مشتاق، سینما چیزی می شد شبیه عکاسی؛ پیشرفته تر اما از همان خانواده.
همه ما شنیده ایم سینمای ایران به لحاظ مخاطب در وضعیت مطلوبی به سر نمی برد. آمارها نشان می دهد در سال های اخیر میانگین حضور در سینما در نسبت با جمعیت، هرسال کاهش پیدا کرده است؛ به طوری که در سال 70 هر ایرانی به طور متوسط یک بار به سینما رفته است، اما در سال 80 از هر سه ایرانی یک نفر، در سال 90 از هر 5 ایرانی یک نفر و بالاخره در سال 1392 از هر 9 ایرانی تنها یک نفر در سال برای تماشای فیلم به سینما رفته است.
در چنین شرایطی، جشنواره عمار پدیده ای است که با شکل اکران و نوع مخاطبانش باعث شگفتی می شود. فیلم های این جشنواره پنجمین سال است که دارد در شهرهای بزرگ، شهرستان ها، بخش ها و روستاها، در محل هایی چون مساجد، مدارس، مغازه ها و خانه ها و توسط اهالی آنها اکران می شود.


+ 
20

- 
2

عرض x طول

دکمه اشتراک گذاري تلگرام ارسال ويدئو در تلگرام

ارسال نظر
CAPTCHA
کد امنیتی زیر را وارد نمایید.
Image CAPTCHA
Enter the characters shown in the image.
نظرات
(برای مشاهده نظرات کلیک کنید)